Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Σ'άκουσα ένα βράδυ
αργά,
όταν μπήκες.
Σαν σε όνειρο...
είχες κι εσύ αφήσει
τα ίχνη σου.
Δυο πράσινοι ουρανοί
σα γάργαρα ποτάμια
πνίξανε τις λέξεις μου,
που βρήκα το πρωί
μούσκεμα
απ'την ευτυχία,
χωρίς να βγάζουν νόημα πια.
Κι αδιαφορώ
αν δεν το κάνουν.
Εσύ είσαι'δώ.
Ακροβατείς
πάνω στις έννοιες
που αγαπάνε
Ανάμεσα απ'τα πι
και τα ωμέγα.
Στριμώχνεσαι στο "είσαι"
και στο "εδώ".
Ταράζεσαι απ'τα λόγια
που σε δείχνουν
η νιώθεις τις τελείες
που πονάνε.
Και δεν εγκαταλείπω.
Θα βρήσκεις συλλαβές
όταν θα λείπω.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Μήνυμα προς την αγάπη
μελαγχολικό
Σαν τη βροχή που
μούσκεψε το παλτουδάκι μου
και μπήκε στα παπούτσια μου
μαζί με λάσπη.
Σαν το βουβό ουρανό
που σήκωνα τα μάτια
και δεν είχε θεό να μ'απαντήσει.
Σαν τον κρύο αέρα,μελαγχολικό,
που σπρώχνει τα σκουπιδάκια στο δρόμο
μαζί με τα τελευταία καφετιά φυλλαράκια
που αποχαιρετούν το δέντρο τους για πάνtα.
Μελαγχολικό
Σαν τα χαμογελαστά μας μάτια
στην παλιά μας φωτογραφία
Σαν το σφύξιμο στο λαιμό
σε μελό ταινία σινεμά
Σαν το φιλί της μάνας
στο παιδί που φεύγει.
Σαν το αντίο εραστών...
Αν φτάσει,αγάπη, το μήνυμά μου
μη μελαγχολήσεις
μη χαμογελάσεις.
Δώσ'το στην καρδιά που'χει πολλές κρυψώνες

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Σαλεύεις
στους κόκκινους δρόμους του φεγγαριού
που μάτωσε.
σ'εκείνη τη γωνιά της γής
που σμήγει ο πόνος
με τη λήθη της καρδιάς.
Πόσο σε καίει το τίποτα...
κι οι ρίζες του κενού
που μεγαλώνουν .
και τα φουγάρα της ψυχής
που όλο καπνίζουν στάχτες.
Και μοιάζει η μοναξιά με λύτρωση
ώρες ώρες που αφήνεις τα νύχια
στη σάρκα σου
κι ο λύκος φίλος
Ακατανόητο να στερείσαι ό,τι έχεις
περιπλανώμενος στην καρτερία
των αναπάντητων "γιατι"
και των αναλοίωτων "αντίο"
βουτώντας υπομονετικά πάντα στη μνήμη.
Κι ας ξέρεις πως η μνήμη δε ζεί
πως δεν υπάρχει στο αύριο που περιμένει.
Δεν είναι σύμμαχος ποτέ.
Είναι παλιάτσος,σκέψου το.
Είναι μπορντούρα σε όνειρα.
Άσε το φεγγάρι να κλάψει μόνο του...
Λυπήσου που κουβαλάει
ολονών μας το νύχτωμα.
Ποτέ δε θα δούμε έτσι κι αλλιώς
το πρόσωπό του γελαστό...
Χαιρέτησέ μας μόνο
όταν θα λάμπεις δίπλα του
Κι εγώ θα καταλάβω
πως είσ'εσύ
Και θα σου χαμογελώ πάντα
στο αξημέρωτο πέταγμά σου...

Μάγος χρόνος

Σε τράβηξα
μην πέσουν πάνω σου
τα ντουβάρια που με πλακώνανε
χρόνια τώρα.
κλεισμένη σ'ένα μπουμπούκι
τριαντάφυλλου
που πότιζα μ'αγάπη
να μυρίσεις.
μα τα δικά μου λουλούδια
δεν είχαν χρώμα
δεν είχαν άρωμα
Κι είχαν αγκάθια κοφτερά
Σε τραγούδησα
μη σε κουφάνει η σιωπή
που έσπαγε τα δικά μου τύμπανα
κι όλα χωρίς άχνα
μου φαινόταν απόκοσμα
Σε κράτησα έξω απ'τις μελαγχολίες μου
μη σε πονέσουν τα δικά σου χτυπήματα
μη σε συντρίψει ο πόνος που προκάλεσες
Και δεν κατάλαβες τίποτα.
πάλι φεύγεις να σωθείς
απο κάτι που έφτιαξες.
και δε σε νοιάζουν οι λεπτοδείκτες
που σπρώχνεις προς χάρην σου
και συνθλίβουν τα κόκκαλα της απόγνωσής μου.
Το παίζεις αδιάφθορος σε κείνους που ακόμα δε γνωρίζουν
πως αδιάφορα και με έπαρση
πατάς απο πάνω μου να περάσεις
και με κάνεις τόσο μικρή όσο δείχνω.
Μάγε,χρόνε,
όλοι θα σε μισήσουν
όχι μόνο οι δικές μου ανάσες.
και ούφ,δε με πειράζει που
θα είν'αργά για μένα
γιατί εκεί που θα σταματήσω εγώ
την τρελλή σου πορεία,
εκεί δε θα με νοιάζεις πια
Δε θα με νοιάζει τίποτα
ούτε αυτά που μου'δωσες
ούτ'αυτά που μου πήρες.
Ούτε τα γέλια μου
ούτε τα κλάματά μου.
Και θα χαρώ τότε
να πλύνεις τα μαλλιά μου εσύ
Να ντύσεις το γυμνό μου κορμί
με το τελευταίο μου ρούχο
Θα είναι σα να μου'χεις ζητήσει συγνώμη
και θα γυρνάω μ'αυτη
στ'απέραντα σκοτάδια σου,
μια απαλλαγγμένη μορφή
να με θυμάσαι

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

δίνεις τον εαυτό σου σε παραλλαγές
χαμογελάς η σκοτώνεις
δεν καρτεράς και καρτεράς
ζαλίζεις η τελειώνεις
μα εγω σε ξέρω
και δε με ξεγελάς
καθρέφτη καθρεφτάκι
αν πάρεις το πληρώνεις

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011


Ζεστάθηκα κάτω απ'το φώς σου.
Δροσίστικα κάτω απ'τη σκιά σου.

Σύ σαν εχθρός
σα μισεμός
να μ'αποδιώχνεις
κι εγω σα μάνα
μες τα σπάργανα να σ'έχω
όσο θα έρχομαι να φεύγεις
και να πονώ
όσο αντέχω
Επιμένεις να χάνεσαι.
Με σώζεις απ'το να προσπαθώ να βρω λέξεις
Να σου φτιάξω εικόνες
Να μπείς στη δική μου κορνίζα
Κι είχα έτοιμα χρώματα
Να σου ζωγραφίσω  κοινό αύριο
Κι είχα πιάσει πουλιά
Να τραγουδούν ν'ακούς
Κι είχα στρώσει λιβάδι
Να ξαπλώσεις
Κι έφερα
Να πιείς νερό
απο μακριά
και φόρεσα τα καλά μου
Επιμένω ν'αδυνατώ να καταλάβω.
Μα ας μείνω μόνη στην κορνίζα,
Μ'αρέσουν τα χρώματά μου.
Θα μου κάνουν παρέα τα πουλιά
και ξαπλωμένη στο χορτάρι
θ'ακούω τα τραγούδια τους
Κι άμα διψάσω
θα πιώ απ'το νερό...
Και θα φοράω πάντα τα καλά μου ρούχα 

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Θα φοραω μαύρα
Τα μάτια κλειστά
Θα χορεύω
Θα παίζουν Ινδιάνικες μουσικές
Δυνατά!!!
Θα χορεύω
Θα φεύγεις
Θα σκορπώ ευχές!!!
Θα κλαίω
Θα φεύγεις
Θα χορεύω.
Παλιά αγαπημένη
Σε παλιό σκηνικό απο παραμύθι

Μπορείς να νιώσεις;
Υποδύεσαι
Και δεν κουράζει

Ο έρωτας βρωμάει σάπιες λέξεις
Δεμένος
Στο δέντρο της σιωπής των αισθημάτων
Στον κορμό της κατάρας

Η παλιά αγαπημένη
Βουρλίζεται
Σ'ένα τάγκο
Μ'αγκαλιά τις γόβες.
Παλιό σκηνικό απο τραγωδία.
Μπορείς να νιώσεις;
Γεμίσαμε ένα νεκροταφείο με την αγάπη...
Σκέφτηκες να ακουμπήσεις στα χείλη μου.
Σκέφτηκα τα καλοκαίρια που ήταν μακριά.
Διέγραψες με τα μάτια τα στήθια μου.
Ταξίδεψα πάνω απο αντίο που θα'ρθουνε.
Σύρθηκες στις καμπύλες των γοφών μου.
Προσπέρασα τις άδειες νύχτες που γεμίσαμε
Μακραίνεις στη σκέψη
Δεν είναι τα τραγούδια σου εύθημα
Με λησμονείς...
Εκείνες τις μέρες
Τριγύριζε ο φάντασμά μου στο σπίτι.
Εγώ έλειπα.
Ήμουν παντού κοντά σου.
Κι όταν ερχόσουν
Ήταν στη φαντασία μου μόνο.

Τα θρύματά μου
Παντού σκορπισμένα.
Δεν ήθελα να τα μαζέψω.
Ακόμα κι αυτά
Είχανε κάτι απο σένα.
Έστω την απουσία σου...
Κράτα την αναπνοή σου
Γιατί είμαι πούπουλο στη σκέψη σου
Κι αν ανασάνεις θα χαθώ...
Νόμισα πως
τους υπομονετικούς,
τους ανταμοίβει παντα η ζωή
πως
τους τολμηρούς τους σώζει.
νόμισα πως τους σώφρονες
τους σέβεται
και
τους τρελλούς
τους απαλλάσσει
Δεν ήμουν παιδί
Και μάλλον ήθελα να νομίζω
Πως όποιος αγαπάει αγαπιέται
Κι όποιος πονάει
Βρήσκει το αποκούμπι του

Τα μάτια μου είναι άδεια και...πονούν...πονούν να μη σε βλέπουν....

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Δεν ξέρω αν θα της κάνεις καλό της θάλασσας
αν της πετάξεις ένα βότσαλο ακόμα
Δεν ξέρω αν χαρεί που θα στήσεις αφτί
ν'ακούσεις το πάφλασμά της
στην άκρη του βράχου
εκεί που το νερό τον αγκαλιάζει
σαν την ψυχή το σώμα...
Κι αν σκαλίσεις τα βρύα του
θα του επιτρέψεις ν'ανασάνει
ή θα του στερήσεις τη ζεστή επαφή...
Δεν ξέρω
Δεν ξέρω αν πλουτίσεις το τοπίο
όταν φτιάξεις ένα κάστρο εκεί δίπλα,που,
έρχεται να ξεκουραστεί το γαλάζιο...
Ίσως να χαλάς την αρμονία που ταίριαξ'ο θεός.
και δεν ξέρω,που να βρω τόπο απέραντο σαν αυτόν
αν ούτ'εδώ χωράει να στάξει
ένα δάκρυ ακόμα
ένας ακόμα στεναγμός  να μ'απαλλάξει.
κι ίσως καλύτερα ,να μη βάψει κόκκινη η θάλασσα
απο ένα δάκρυ
καλύτερα,να μη σηκώσει φουρτούνα απο ένα αχ...
Αποτολμώ να περιμένω
κι απο την τόλμη μου αρρωσταίνω...