Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Λευκό πανί στο νότο

Παράθυρο του νότου,
άνοιξε.
Πές μου εικόνες.
Δως μου την τέρψη της ματιάς,αβίαστη
στο ωχρό κατευόδιο της σκέψης να ακολουθεί,
πλανεμένη κι ας είναι,
πίσω απ' τις σκούρες κουρτίνες που κρύφτηκε.
Δαγκώνω τα χείλη 
και περιμένω.
Σαν άλλη φορά ξανά, με την αναμονή να μη συστήθηκα.

Όγκος γινήκαν οι πεταμένες ώρες
απάνου στο κρεβάτι
που για μέρες κανείς δεν το ξάπλωσε.
Ξεχαστήκανε τα χρώματά του
κάτω απο βαρειά σκόνη
κι η άπλα του, πρώτα,
φαντάζει κουραστική
σε μια πρώην φύση που κάλπαζε.
Λες να 'μουν εγώ;
Λες να ξημέρωσα άλλες φορές;
Ίσως τα φαντάσματα να μας παίρνουν μαζί τους.
Ίσως να ήμουν.
Ίσως να ήμουν...
Δε βάζει ο νούς!
Παράθυρο του νότου!
Ίσως να ήμουν...
και να 'στεκα πάντα εκεί,
πάντα να περίμενα
ατενίζοντας τους κυανούς κάμπους του Αιγαίου
να φέρουν τα δέντρα του γλυκούς καρπούς
κι ο ορίζοντάς του λευκό πανί
να στρώσω τη γιορτή μου.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Οι στάσεις της ζωής,
μέσα στον κήπο της μνήμης,
μοιάζουν με μνήματα αγαπημένων
που πρέπει να επισκεφτείς...

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

η αλήθεια του Γολγοθά

Ερμητικά κλειστή η πόρτα της φαντασίας
σ' ασπρόμαυρη ζωγραφιά,
με πρώτο πλάνο μια αποσύνθεση
στους τόνους του γκρι.
Μια έμπνευση του τίποτα
που πηγάζει πάντα
από το δέντρο της απουσίας
αγνοώντας μυστηριακά το καλαίσθητο.
Τεχνοτροπία να προσβάλλεται το ευ
και να εκτίθεται στο αμείλικτο κάθε τι,
αναθεωρώντας  ψέματα που πλαστήκανε
με περίσσια ικανότητα,
για λόγους αποδοχής μιας σύντομης,
μιας κίβδηλης ευτυχίας.
Αναρριχιέται η αλήθεια στο πλήρωμα του χρόνου.
Διαπερνά την καθυστέρηση
μπερδεύοντας τα υπάρχοντα προγραμματισμένα
και ρυμουλκεί από πίσω πάντα χίμαιρες,
χλομές.
Βγαίνουν σαν από πίνακα που,
απεικονίζει χήρες σε απόγνωση
τραβώντας τα ανάκατα μαλλιά τους απ' τη ρίζα,
σκορπώντας την αίσθηση της πρώτης απόγνωσης,
σαν τις κοιτάς.

Ερώτηση...
Πού είναι η θέση αυτής της ζωγραφιάς;

Πού παν και κρύβονται οι αλήθειες άραγε
όταν τις κλωτσάς κάτω απ' το κρεβάτι
και γυρίζεις πλευρό...
Αναδύονται νομίζω!
Τρυπούν τα στρώματα,σέρνονται
και ύπουλα μπαίνουν στα όνειρα...
όπως ύπουλα τις αποδιώχνει κανείς!
Μαρτυρικά σηκώνουν το σταυρό τους
μα όσο διαρκεί ένας Γολγοθάς.

Η απάντηση...
Στο Γολγοθά  είναι λοιπόν
η θέση της ζωγραφιάς.
Κι αν μείνει εκεί,
τρείς μέρες,
θ'ανθίσουν χρώματα
μέσα απ'την κοπριά
να πλύνουν τον καλλιτέχνη
με την αλήθεια του...

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Ναι,σιγώ.
Μου' πες να κάνω ησυχία
γιατί έχεις απλώσει τον ήλιο σου
να κοιμηθεί στο πάτωμα.
Απαγορεύεις να τον δρασκελίσω
Μόνο να τον κοιτώ και
να σου λέω τι βλέπω.
Μα τι  να δω περισσότερο
απ' την αθωότητά σου
και τη λάμψη που του χάρισες...
Βλέπω τις ακτίνες του ροζ,
τυλιγμένες γύρω απ΄τη σφαίρα του με χάρη.
Και τρέχουν πούπουλα 'δω κι εκεί.
Να, σαν πουλί ξεμαλλιασμένο δείχνει
Μη με μαλώσεις που το λέω...
Και γέρνει όμως τόσο ήσυχος,
σαν το μουτράκι σου όταν παίζεις.
Γαληνεμένο κι όμορφο!
Μα κι ο ουρανός...
Απέραντος μπέζ,προτότυπος!

Μην τα μαζέψεις.
Άσε τα λίγο ακόμα στο σαλόνι μας
Δε βγαίνει κάθε μέρα τόσο ευτυχής ο ήλιος
Ούτε παραδίνεται στη δική μας φαντασία πια

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

το στεφανάκι






Κύκλους γυρίζει
Γύρω απ’το κεφαλάκι σου,
Μικρό σαν πεταλούδι,
Φτερό ελαφρύ…
Έτσι γλυκά
Χαμογελάει το λακκάκι σου
Λευκό αγγελούδι
Πριν κοιμηθεί...



Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Χαίρομαι να σ'ακούω να μπαίνεις
τ'απογεύματα
Φοράω το χαμόγελό μου
και φυγαδεύω το κενό
απ'το παράθυρο.
Στρώνω τους πιο καλούς μου
ηλιανθούς να δώσουν φώς
τριγύρω
και κλείνω τις σκέψεις
στο συρταράκι του κομοδίνου
γι'αύριο.
Είναι καλά και ήσυχα
όταν αλλάζεις το τοπίο γύρω μου.
Εχω φυτέψει και λουλούδια
στη γωνιά σου
στη βεράντα μας
να νιώθεις κι εσύ τον παράδεισό μου.
Κι ας μη φέρνουν τα άνθη τον παράδεισο.
Ξέρω πως αν υπάρχει
βρίσκεται μόνο μέσα μας...

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Στη μικρή φίλη μέσα μου...

Αρκετά παίξαμε.
Οι κούκλες ξεμαλλιάστηκαν
και τα σπιτάκια τους γκρεμίστηκαν,
απο χρόνια.
Πάρε απόφαση να μεγαλώσουμε.

Οι παιδικές φωνούλες
απ'την αυλή του σχολείου
γλυκιά μου
δεν είναι δικές μας.
Οι φωνούλες αυτές,
δε φέρουν ευθύνες μαζί τους.
Είναι ξέγνοιαστες...
Και δεν είναι σίγουρα οι δικές μας.
Των παιδιών μας,ίσως...

Μην απλώνεις κάθε μέρα
τα μικρά κουζινικά σου
και μη με περιμένεις.
Φτιάχνουμε το φαί μας σε χύτρες πια...
Μεγαλώσαμε
Στα πάρτυ μας δε φυσάμε πιπίγγια
και οι τούρτες μας
έχουν πολλά κεράκια...

Μα φύλαξέ τα,
τα παιχνίδια
στο μπαουλάκι
και φώναξέ με κάπου κάπου
να χαμογελάμε στο παρελθόν.
Χέρι χέρι
έστω απο μακριά
η αγωνία ήταν πάντα πιο νόστιμη...

"Μάνα"

Το διάνεμά σου μεσ'στο σπίτι
Σαν να μην έχεις φύγει απο καιρό...
Κάπου κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
Κάποιος ποτίζει το βασιλικό
Και σα δροσίσει τα χαράματα
Κλείνει απαλά το τζάμι.
Να'ρχεσαι
Να με ξυπνάς
Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
Όπως τότε
Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
Απ'το παλιό αναγνωστικό
Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
απ'το στόμα σου μάνα
Άλλο βάρος τα Συναξάρια...


                                     ΝΟΝΗ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ

Η Νόνη Σταματέλου έχει διακριθεί με το πρώτο βραβείο για τα ποιήματά της "Μάνα" και "Παιχνίδι Αιχμηρό",στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης ,στο Βόλο το 2008 όπως επίσης έχει αποσπάσει έπαινο για τη 13η θέση που κατέλαβε στους ΚΕ΄Ποιητικούς Αγώνες Δελφών τον Ιούνιο του 2010
με το "Πικέ φουστανάκι".


Η απέραντη αγάπη της για τη θάλασσα,οι ανθρώπινες σχέσεις και η πίστη σε αξίες είναι μερικά απο τα θέματα που αποτυπώνει με λυρισμό στα ποιήματά της.Ο στρωτός της λόγος,με βάθος κι έντονη τη συναισθηματική παρουσία απο προσωπικά βιώματα,παρασύρει τον αναγνώστη  σε εσωτερικό διάλογο κι αναζήτηση μνημών.

Η ποιήτρια σε συνέντευξή της 'εχει δηλώσει: "Η Ποίηση,συχνά,είναι λυγμός"...
Μην κάνεις ούτ'ένα βήμα ακόμα.
Ο δρόμος έκλεισε..απ'τη βροχή.
Ήρθαν σύννεφα πάλι.
Κι εγώ
κουράστηκα στα νότια,φτάνει!
Θα περιμένω τον ήλιο
και τα χελιδόνια.
Τις ξέγνοιαστες μέρες
τις ζεστές,
να'ναι καλά...
να'μαι καλά!

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Θα σου ανοίξω την πόρτα στο σπίτι μου
Ρίξε μία ματιά παραμέσα
Αν σ' αρέσει προχώρα και κάθισε
Βγάλε ρίζες και όσα έχεις πες τα
Τις πιο μίζερες μέρες εδώ τις περνάω
Και από νέα, εδώ μέσα γερνάω
Αν δεν μπορείς να ζήσεις εδώ
Πάρε το βήμα σου, μη μου τρως άλλο χρόνο
Κάνε το τώρα που ράβω τα πάθη μου
Δεν υπάρχει χώρος για δεύτερο θρόνο 
 
Yelena Parharidou