Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Θα με βρείς τελευταία φορά μοναχή μου.
στην ακρογιαλιά που ξέρεις
Να 'ρθεις, να μου σφίξεις το χέρι.
Να μου κάνεις ένα αστείο ακόμα.
Να μου πείς..."τελευταία φορά"

Μην κοιτάξεις τα μάτια μου.
Γύρνα και δες στον ορίζοντα
τους σταχτοπράσινους κυματισμούς
της θάλασσας
που ραγίζουν τον ήλιο μου
κι ανασαίνουν την άπνοια
που μου πνίγει το στέρνο...
Άκου τους κλαυθμούς του αφρού της
να πεθαίνει
ξεπλένοντας τα δάκρυα,
εκεί που αργοσταλάζει ο λυγμός μου.
Άκου πώς πονάει μαζί μου...
Τελευταία φορα...
Κι ύστερα να φύγεις.

Εγω θα μείνω
Θα συνεχίζω το ποίημα
που ποτέ δε θα τελειώσει
Με χίλια λόγια θρήνου
για τις γιορτές που δε θα ζήσουμε
για τα χρόνια πολλά που δε θα πούμε
για τις στιγμές που δε θα γελάσουμε
που δε θα χαζέψουμε
δε θα αναλύσουμε
για τις στιγμές που,
μαζί, δε θα ξανακατεύουμε στην κόλαση
Κι ήταν ζεστα στις φωτιές της...

Εσύ ας φύγεις...
Θα σχηματίσω μ' ενα τσάγανο
τη σκιά σου που ξάπλωσε στην άμμο
και θα την κάνω κόσμο μου.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος μου αδειάζει.
και θα κρυώνω κολυμπώντας
στην ατέρμονη μοναξιά
του κενού που αφήνει το βλέμμα σου

Ας φύγεις
Και μην πείς αντίο
Η λέξη αυτή μου μοιάζει με καταπακτή
που καταπίνει την ελπίδα μου
και τραβάει αρμαθιές τα δάκρυα
που προσπαθώ να συγκρατήσω..
Δεν κλαίω που σ' έκανα Θεό μου
ούτε και που οι Θεοί δε μου ταιριάζουν.
Μα κλαίω γιατί είν' αθέατοι
και πού θα δω ξανά απ' τη μορφή σου...
Πονάει...
Αλλα όσο κι αν πονάει δε θα μιλώ
κι ας θέλω να φωνάξω
και δε θα κινηθώ.
Ας θέλω να τρέξω πίσω σου
Θα πω μόνο
"να προσέχεις"
γιατί είναι δύσκολο το πέρας της ζωής
"να ελπίζεις"
γιατι δεν ξέρεις τι φέρνει το αύριο
και..."μην κινδυνεύσεις"...
είναι τόσο γλυκός, αλήθεια, ο κίνδυνος!

Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου...




Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Γλυκό, παιδικό τραγουδάκι,
έγινες κιόλας ανάμνηση
στην άκρη άκρη του μυαλού μου.
Παρέα με τις πορτοκαλοκόκκινες
κορδέλες στα μαλλάκια
και στο χεράκι κίτρινο μαντήλι
που κούναγε το δροσερό αγέρι.
Με γειά στο καλοκαίρι.
Σ' αγκάλιασε εκείνη η μουσική
που 'κανε το θεό να κλάψει
κι ευτυχώς, έξω απ' τα μάτια,
μαζί, μια στάλα απ' τη βροχή να στάξει.
Αντίο μικρή Σισού,
χαμογελαστή, γλυκιά κι αθώα,
στη φωτογραφία,
έξω απ' ην πόρτα της αυλής.
Αντίο τραγουδάκι.
Ταξίδεψε φιλί μου
Πέτα
Να πας αντίο
στους ανθρώπους μου
που φεύγουνε
κάθε τόσο απ' τη ζωή μου
Ταξίδεψε ευχή μου
και μην κουραστείς
ν' ακολουθείς στο δρόμο τους
είσαι ό,τι έχω να τους στείλω
Ταξίδεψε...
Κι ας μην παν ποτέ μακριά μου
πιο πέρα απ' την αγάπη μου
Ταξίδεψε...
Και πες πως δε θέλω άλλους
κοντά μου αγαπημένους
Εκεί ας σταθούν
Ποτέ μην ξαναπώ έχε γειά...