Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Τι σκληρό... 
Τ' αστέρια που μετρήσαμε παιδιά στον ουρανό,
ένα ένα σβήνουν.
 Περνούνε πίσω απ' τη σκηνή...

Δρόμο καλό λοιπόν
στο αέναο πέταγμά τους

Μήπως θα μείνει πίσω φως;
Θα μείνει.Πίσω, στα χρόνια.
Σαν το φως της γκαζόλαμπας
σε κάτι γελαστές νύχτες,
σαν χάδι, αργά.
στα μισοκοιμησμένα μας προσωπάκια
σαν ευωδιά στ' αργοπορημένα χαιρετίσματα...
φιλί στο αστράκι μας που έσβησε.
                        Φιλί στον ποιητή της άφθαρτης ζωής...
                        Δε γράφουμε κεφαλαία στο όνομα
                        των επιφανών ψυχών.
                       Δε λέμε τ' όνομά τους απο σέβας.
                       Ούτε λέμε αντίο στις ψυχές που
                       δεν αποχωριστήκαν ποτέ την καρδιά μας