Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Δεν προσπαθώ να σφάλω.
Καμία νύξη λοιπόν για λάθη.
Τον εαυτό μου δοκιμάζω, για να μάθω...
Χτίζεται απ' την αρχή ο παράδεισος;

                              μ.τ.



Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012


Πίσω απο το αύριο
μπορείς να κρυφτείς και μόνος
Πίσω απο το χτες όμως
θα με βρεις χαμογελαστή, υποταγμένη και ανένδοτη.
Αρνούμαι να το εγκαταλείψω...
                                                              μ.τ.



[...]
Ανέλπιστα, ξαφνικά η γη συρρικνώθηκε, έγινε μια τελίτσα στο σύμπαν. Μαζεύτηκε στην άκρη να μας κάνει χώρο. Σε όλους τους ερωτευμένους η γη κάνει χώρο. Το ξέρει με τα χρόνια. Θέλει την άνεσή του ο έρωτας να ξεδιπλώσει. Να ταλαντιστεί, να χασμουρηθεί και να ανοίξει τα μάτια του
[...]

                                      Νοέλ Μπάξερ      ~ Απο δρυ παλιά κι απο πέτρα~



Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Φόρεσα φτερά και θα σε πάρω μαζί μου απόψε.
Κανείς δε νοιάστηκε αν θες.
Φόρεσε την περιουσία της ντουλάπας σου
κι ακολούθησέ με για να μάθεις.
Θα κάνουμε μια συμφΩνία
Θα αγοράσουμε καπνό απ' το περίπτερο
και θα πληρώσω εγώ.
Θα σε κεράσω ένα ποτό.
Θα πληρώσω εγώ taxi.
-Λες να σε φιλήσω πάλι πρώτη;
Τέλος πάντων, έτσι ας γίνει.
Θα περπατήσουμε στη θάλασσα την κοινότυπη ρομαντική μας βόλτα
και θα με κρατάς αγκαλιά. - Είδα, όλοι κρατιούνται.
Θα γυρίσουμε σπίτι με τα πόδια
Στο δρόμο θα λέμε τα κλασικά περί υδάτων και
δε θα αφήνεις το χέρι μου, για να ανακτήσουμε την οικειότητα.
Ως εδώ καλά. Θα φορέσουμε μαζί φτερά μετά
που θα κάψουμε, πούπουλο πούπουλο -ως το πρωί
στη σκιά της βεράντας
Θα ξεκουράσω τα πόδια μου πάνω στα δικά σου.
-Κι αυτό για την οικειότητα
Θα γελάω με τις εξυπνάδες σου. -αυτό για να θυμώνεις πάλι
κι εσύ δεν θα παραδέχεσαι ούτε αυτή τη φορά.
Θα φτιάξω καφέ. Μπορεί κι ελληνικό... έχουμε.
Μουσική θα διαλέξεις μόνος σου.
Τα φτερά θα καίγονται ακόμα.
Οι ήχοι του δρόμου θα έχουν σωπάσει.
Τότε επιτέλους θα μπορείς να μ' ακούς να σε κοιτώ.
Γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες ή όχι
θέλω να χτυπάνε πάνω μας οι ακτίνες το πρωί
όταν θα έχουμε ξοδέψει μια ολόκληρη νύχτα μόνοι
για να μάθεις ξανά απ' την αρχή, πως!

Ας ανατέλλεις κάθε μέρα στα μάτια μου.  Έξυπνε

                                                                                        τζιάτζιου μαρία








Θα εισβάλλεις πάντα απρόσκλητος
και το θεωρώ δεδομένο.

-Όπως στα αμπέλια  κάνουν κουμάντο οι μέλισσες
στην ψυχή κάνει το μαύρο.

Κοιμήσου.

Και μη με νιώσεις, σκέψου με!




Άρτεμης αγαπημένη

Διασχίζω κάθετα τον ουρανό
σ' ατέλειωτη προσγείωση
τυλιγμένη στα ιπτάμενα, χλωμά
πέπλα της ημισελήνου.
Κάθε νύχτα
Κάθε συλλαβή.
Για όσο το αντέχω, ακροβατώ ηθελημένα
στο μοναχικό της διάδημα
που αν τσακιστώ,
μόνο στα μάτια του Ωρίωνα θέλω λυγμό.
Να σκύψει φως πάνω μου η σκιά του
αναλαμπή, μοναχική κι αυτούσια,
δικός του πόνος - Άρτεμης αγαπημένη
ωραία μελλοθάνατη στα χέρια του έρωτα...

                                                                                τζιάτζιου μαρία


Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012




Πόσα ποτάμια δεν αδικήσαμε
στην άρνησή τους να κάνουν πίσω
ματαιώνοντας όσα τικ τακ σπάσανε τις σιωπές μας
ανήμερα ενός πένθους...
Μισήσαμε τάχα
τα ποτάμια ή το χρόνο
για τις λάθος αποσκευές που κουβαλήσαμε
 απ' το σταθμό στο τραίνο;

Ακόμα κι αν ξημερώσω να ρωτώ
δω και κει,απλά
θα δώσω χρόνο στο ποτάμι να φύγει.
Όπως φεύγουν τα πλοία
και δεν έχεις τη δύναμη του Γολιάθ
να τα σταματήσεις
να τα τραβήξεις πίσω γιατί,
όχι που είπα για δύναμη,
είναι που,
διαπερνιέσαι απ' τη μετριότητα της θέλησης
και την ανημποριά, να το κάνεις με ψυχή
Κι αυτό ούτε απο ανημποριά, μάλλον.
Ίσως απο κείνο το καταραμένο μυστικό
που δε σου αποκαλύπτει ο εαυτός σου
όταν απορείς "γιατί αφήσαμε το χρόνο να μας τρέξει και
γιατί χάσαμε κι άλλο πλοίο"

Μα έτσι είναι με τα ποτάμια, μοναχά φεύγουν
δίχως να μπορείς να τα ακολουθήσεις πάντα
Έτσι είναι και με τα πλοία
Δε μπορείς ούτε να τα σταματήσεις
ούτε και να φύγεις μαζί τους
Όχι με όλα...

                                                τζιάτζιου μαρία

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012



Νομίζω πως είναι ώρα.
Τώρα που η έκσταση έγινε θυμός,
το λάγνο κοιμήθηκε
κι εσύ μετοίκισες στην άρνηση μόνιμα,
τώρα που κι o άγγελός μου στάθηκε
να φροντίσει τις πληγές του
κουρασμένος στα πόδια μου
με τα φτερά μουδιασμένα,
θα σωπάσω.

Κι όταν αντηχήσει η σιωπή μου στα πέρατα,
όλα βάψουν από παρελθόν
και δεν θα μυρίζεις πάνω μου άλλο από σκιά,
θα 'μαι ευτυχής που
δε θα μπορείς να μου απαγορεύσεις
να σ' αγαπώ περισσότερο.

                                                          τζιάτζιου μαρία

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

           
بالنسبة لك


وأعتقد أنه حان الوقت.

وكان الآن أن النشوة والغضب،
ينام في شهواني
وانتقلت لك إنكار دائم،
والآن بعد أن كان ملاكي
رعاية الجروح
تعبت على قدمي
تخدير مع أجنحة،
وسوف تصمت.

وعندما تتعالى لي الصمت إلى نهايات،
جميع الطلاء من الماضي
ولن أشم على لي غير الظل
سأكون سعيدا
لا يمكنك حظر لي
أحبك أكثر ...


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Χέρια διάπλατα ανοιχτά
Θέλω να γράψω.
Χέρια διάπλατα ανοιχτά.
Παραληρώ στα χαμόγελα
απ' το στόμα ως το λαιμό.
Άκρη άκρη
σκιά μικρή και βραχνάδα
κοφτός λυγμός
αναστάτωση.
Μια φορά μικρή
Μια πιθανότητα.
Θέλω να το γράψω.
Μουσική, χέρια, χαμόγελα
Μια φορά μόνο;
Εδώ είσαι κι εσύ.
Χέρια διάπλατα ανοιχτά
Πουθενά σήμερα σκόνη
Καθαρή ηρεμία
Ξανά μουσική.
Ακούς;

                                     τζιάτζιου μαρία

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Που λες, το λοιπόν,
είναι που δεν υπάρχει χρόνος.
Ακρίβυνε πιο πολύ κι απ' την κούτα τα τσιγάρα.
Τον τρέχει απέναντι
αυτό το πράσινο φανάρι
που σκάει σαν πυροτέχνημα
και τα λάστιχα που στριγκλίζουν στην άσφαλτο
κυνηγώντας αυτόν ή τον αέρα καμιά φορά.
-Είναι κι αυτό κάτι που με μπερδεύει, δεν ξέρω-
Για να συνεχίσω..
Οι κόρνες τον σπρώχνουν μανιασμένα.
Απο κανένας περαστικός, τον διεκδικεί
με κείνο το κοφτό μοναχικό περπάτημα
λες και θέλει να στο πει ότι είναι "μόνος"
κι ο τρόπος, ο "μόνος" τρόπος που έχει
είναι να σου δείξει πώς παίρνει το χρόνο του σπίτι
να κλειστεί στα γρήγορα πίσω απ' τα παντζούρια.
Εκεί, ίσως εκεί, λέω εγώ
ίσως και να μη  τον φτάνει ο χρόνος.
Τι λες;
Λες να μας βρίσκει παντού ο χρόνος;
Είναι όμως που δεν υπάρχει.
Ούτε για να σε δω.
Ούτε για να προλάβω να σκεφτώ
ότι κι εσένα κάπου σε γεράζει
κάπου ανάμεσα στη δουλειά και στον ύπνο
ή όταν τον τρώμε ξεχωριστά στο τραπέζι.
Κι έχουμε τελικά φάει τόσο χρόνο
Τόσο απο 'κείνον που δεν καταγράψαμε πουθενά
Στα ψώνια, στο μαγείρεμα, στις δουλειές του σπιτιού
στις μισές ταινίες που αφήνουμε γι' αύριο,
κι όλο μου δίνει όμως την αίσθηση ότι
κλώθει γύρω απ' τη φούστα μου. Ο χρόνος...
Τελικά, τι είχα να σου πω σοβαρό για το χρόνο;
-Είναι που καμιά φορά ξεχνάω-
Βασικά, καληνύχτα ήθελα να σου πω...

                                                                       τζιάτζιου μαρία


Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Όταν μαθαίνει η καρδιά να μη σε έχει, ήλιε μου,
σε βαφτίζω νύχτα
κι αναριγώ στις δροσιές σου και στην αγέννητη ανάμνησή σου
έρμαιο
Και υπό την επήρεια του έρωτα
και ζαλισμένη απ' τους θορύβους του
ρουφώ και το ίζημα ακόμα της αναμονής
ως που να τελειώσεις απο μέσα μου

να σε φτιάξω ξανά όπως θέλω
ξανά απ' την αρχή...

                                                         τζιάτζιου μαρία























Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

24 Σεπτέμβρη 1945 ~ Ναζίμ Χικμέτ

« Άκου να δεις τι κάνω. Όλη μέρα δουλεύω την μετάφραση (…),
διορθώνω τα « Τοπία», τα επεξεργάζομαι.
 Από τις εννιά το βράδυ και μετά δε σκέφτομαι παρά μόνο εσένα.
 Μη νομίσεις πως δεν σε σκέφτομαι τις άλλες ώρες.
 Μα από τις εννιά και μετά δε σκέφτομαι τίποτ’άλλο εκτός από εσένα,
και μεταξύ εννιά και δέκα, μια ώρα σου γράφω ποιήματα.
Τους έδωσα τον τίτλο «τα ποιήματα των 9-10μμ, γραμμένα για την Πιραγιέ».
 Άρχισα να γράφω από τα τέλη του Σεπτέμβρη.(…)»   

ισως να είναι ~ PABLO NERUDA


«Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
 Χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι
 Σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
 Πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

 Χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
 Που ίσως άλλοι δε θα δουν να χρυσίζει,
 Που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει 
 Σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

 Χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
 Απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
 Καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

 Και από τότε είμαι, γιατί εσύ είσαι,
 Και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
 Και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.»

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012


Ύστερα,αποκοιμήθηκα
εκεί στη χλόη,
μέσα στα ζεστά σου χέρια
που αγκαλιάζουν δυνατά.
Κι ένιωσα τη γη να δροσίζει
κάτω απ' το κορμί μου,
να ξεδιψάει...
Στάλα στάλα την πότισα,
όλη νύχτα,
κάτω απ' το μισοφέγγαρο
που μύριζε αχνό φως, χλωμό
και πάντα, πάντα λυπημένο.

                                                         
                                                                                                 
Ύστερα μίλησα με το σύμπαν,
συνωμοτικά,
με τα μάτια βαθιά στο σκοτάδι του ύπνου,
που βλέπουν καλύτερα στην αλήθεια.
Διαισθητικά, χωρίς παρεμβολές.

Ύστερα κατά το ξημέρωμα,
μια ψύχρα ανατρίχιασε τ' όνειρό μου
Ένα γλυκό μούδιασμα, ένα χάδι
και ξύπνησα μες στα βουνά,
στα μπράτσα σου.
Και τραγουδούσ' ακόμα πάνω μου
το καλοκαίρι
"νερό βάλε στις χούφτες σου,
νερό,
λευκό μου περιστέρι.            

                              τζιάτζιου μαρία                                                                        
Καμιά υπόσχεση δεν άργησε περισσότερο.
Κι είχα προσέξει να δεις μια, ανάμεσα στους ορίζοντες των ματιών σου
                   
                                  μ.τ.





Πουθενά ο τόπος δε με έκρυβε να γράψω.
Χωνόμουν πίσω απ' τις φωτογραφίες σου
να βρω καταφύγι
και τα μεσάνυχτα οι κορνίζες σου μαλώνανε.

Καμιά τους όμως δε με λίκνιζε καλύτερα
απ τη δική σου σιωπή

                                                                   τζιάτζιου μαρία



Σαν τελευταίο ωμέγα στης λίμνης το βυθό, 
κιτρινοπράσινο ή ωχρό στεφάνι ανεμίζεις την άγνοια σου, 
σαν απο αχόρταγα μικρά ψάρια να τη γλίτωσες...
Μου πλέκουν δάφνες και ροδόδεντρα η ανατολή και η ξαστεριά
να σε χορέψω αχόρταγο ροζαλί μου πεταλούδι, γυμνό,
στης αθωότητας τη λάγνα έκσταση
εικαστική μορφή στα μάτια μου.
Σαν απο καιρό...
Ήμουν θεά πριν τα ποτάμια, θυμάμαι


τζιάτζιου μαρία





Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Φταίξε μου 
να ξεχάσω...


               μ.τ.


Μπορώ επιτέλους να αποδεκατιστώ ελεύθερα
δίχως να χρειάζομαι τη σύμφωνη γνώμη σου
με το ειρωνικό σου μειδίαμα να με σφαγιάζει πρώτο,
Θεέ μου... με τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου!

                               -μαρία-






Όσες φορές θα ονειρεύεται η έκσταση
θα δεις τα αερικά να τραγουδούν
λάθη στα χνώτα του χειμώνα

.............


Όσες φορές θα σπαταλιέται ο άνεμος
θα δεις πώς δέρνει τη σιωπή
άχραντη μέθη το ναρκωτικό


................


Όσες φορές θα κοκκινίζει ο ουρανός

θα δεις τη νύχτα μου να σέρνεται
πόρνη στα πόδια του ήλιου


.................



Όσες φορές ανακαλύψεις σ' αγαπώ
θα είναι η σιωπή που θα κοιμάται
αυγή στα μάτια του θυμού



.................


Όσες φορές θα ξεχνάς
θα ζει η μέρα τη δίνη της πλάνης της
απαύγασμα του ψεύδους της Κίρκης σου


..................



Όσες φορές θα πονάς
θα δεις πως είναι ο δισταγμός
ληστής της αιμόφυρτης ζήλιας που φεύγεις



........................................




Όσες φορές θα φεύγεις
θα μ' ακούς.
Όσες φορές θα μ' ακούς
θα σου λέω
τόσες φορές πέθανα..

τζιάτζιου μαρία



Τρίτη 5 Ιουνίου 2012



Πόσο κρατάει μια αγωνία;
Περισσότερο απ' την αναμονή;

Ύπουλο ερπετό ζήλια μου...

                              μ.τ.




Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Αφιέρωση

"με μια μολότοφ στο χέρι να γεμίζουν τα χέρια σου με καπνούς απο τα δηλητήρια που μας πετάνε.. γεμίζουν τα βιβλία σου καπνούς απο τις σκέψεις και τα τσιγαρα μα δεν είναι που δεν έζησες,
είναι το γαμώτο που ξεχάστηκες σε εκείνο το πεζοδρομιάκι και το θάνατο αγναντεύεις...."


Λίτσα Παπαλαζάρου

*Η ΑΝΤΊΔΡΑΣΗ ΓΕΝΝΆΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΠΑΘΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ!!!


Αν δεν ήσουν ποιητής 
δεν θα ξέκλεβες τόσα σ' αγαπώ
κρυμμένα
στις λέξεις μου.

                μ.τ.


"absum" "ad finem "

Το "πεθαίνω" με το "δεν φοβάμαι τίποτα"
είναι κοινές ονομασίες
Ποτέ δεν είναι πιο αργά απ' την αρχή
Εσύ διάλεξε τι θα γράφει η ταφόπλακά σου
   

                                                                                       μ.τ.
               


Για την τύπισσα. Γεννιόμαστε μαζί μετά τους φραγμούς

Αν είχε η μάχη στρατιώτες σαν του ύψους σου,
στα χαρακώματα οι μανάδες θα πλέκανε, φαντάρε!
Αν είχε η ζωή σαν του μεγαλείου σου
θα γιόρταζε η ταπεινοφροσύνη καθισμένη στον ήλιο...
κι η οργή δεν θα είχε μερίδιο στο αποτέλεσμα.
Κι αφού δεν είναι...
φορτώσου δυο στίχους στην πλάτη και
ταξίδεψέ τους μέσα στους καπνούς και τα μπαμ μπουμ
και μη φοβάσαι...
δε σε ένοιαξε και ποτέ η σάρκα εσένα
Το νου σου στέλνεις ακόμα στον πόλεμο!!!


                                                                τζιάτζιου μαρία

                        

τα λόγια σου αγκαθωτά πέπλα στη ψυχή σου..
φτιάχνουν κόκκινες κοιλάδες στις  αρτηρίες σου..
μα δεν είναι το ταξίδι που χάθηκε
δεν είναι ο χρόνος που έκοψε στη μέση τη ζωή
δεν είναι η ελπίδα που διαγράφηκε.
είναι η απάρνηση της πίστης στα θέλω σου που
σχοινιάζει την ανημποριά σου..
μη κενωθείς τώρα που το μυαλό σου σχήματα εξάρτησης φτιάχνει
στην ατέλειωτη φυγή.. μη!
τα όνειρά σου γεύση ζωντάνιας δίνουν
και λιθοβολούν τα δεν σου...
 ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΈΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΜΈΡΕΣ ΠΟΛΛΏΝ ΧΑΡΆ!!!


                                           ΛΙΤΣΑ ΠΑΠΑΛΑΖΑΡΟΥ

αυτός ο άνεμος που περνά από  μπροστά σου
είναι εκείνο το γνώριμο άρωμα των ονείρων σου..
είναι αυτό που η φαντασία σου  όταν έπλαθε την εικόνα η πραγματικότητα
έδινε σάρκα και χαρακτηριστικά..
περνάς από μπροστά μου σαν πουλί ελεύθερο
που σέρνεται μια αλυσίδα σου
φαίνεται τώρα βγήκες από το κελί της ζωής σου
μόνο που αυτή δεν αγγίζει την δική μου...
μην γυρίσεις να κοιτάξεις
ίσως γιατί η πραγματικότητα να με κλείσει στα δεσμά της..
ίσως εκεί πάνω να μπορώ να σε αγγίζω να σε ονειρεύομαι να σε φιλωω..
αλλά τώρα φύγεεε φύγεε
ξενιτεμένο αγέρι και 
έλα πάλι όταν ευάλωτη από τον γκρίζο καπνό με βρεις



                                     Λίτσα Παπαλαζάρου
Έι, τι έγινε;
Θαρρώ περίμενα ένα τρένο λαίμαργο
να με πάρει.
Ξημέρωσα
να στέκω καρυάτις στον υπόγειο
νυσταγμένη  κι άφαγη
Λειψή από δίψα για χρήση
με τη σύριγγα γεμάτη ζωή φουλ
κάπου άκουσα, αναρτήθηκα λέει
σε πίνακα ανακοινώσεων
πρώτη μούρη καταζητούμενη απο αμαρτίες
με μάτια αλλήθωρα στη φωτογραφία
τρομαγμένη
κι εκεί θυμήθηκα, όταν η μάνα μου μου έτριβε τα γόνατα,
αλληθώριζα αλήθεια απ' το σύρμα και την ανατριχίλα του
και σηκωνόταν το μαλλί μου κάγκελο.
Μαύρο, γυφτόπαιδο, με το σάκο αέρα κοπανιστό
έψαχνα ακόμα και στον ύπνο μια μαϊμού
αλλά το πρωί μαϊμού με φώναζε ο πατέρας μου.
Και γελούσα που ξέχασα δυο χρόνια να καβαλήσω δέντρο
ένα σαν εκείνη την πετροκερασιά με τα άσπρα λουλούδια,
λημέρι στα μοναχικά και μυστικό καράβι στα ταξίδια...
Ω. Ρε Σουλτάνα, που σε θυμήθηκα..
Είχαμε και μαζί ένα σπίτι πάνω σε μια μυγδαλιά.
"Φύσα αέραααααα!!!!!!!!
Σε κάθε πέταλο έστελνες κι εσύ μια ευχή μαζί μου αλλά
γελαστήκαμε.
Ήταν πολλές οι ευχές Σουλτάνα.
Τώρα εύχομαι μόνο να έρθει το τρένο
να ξεφύγω απ' τον υπόγειο που ξέμεινα.

                                                                                              τζιάτζιου μαρία

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Το σκάσαμε απ' τη χαραμάδα κι αλητέψαμε.
Σε δυο μέρες τα τζιν μας βρωμούσαν
κι οι τσέπες τους βάραιναν απ' τις πέτρες.
Στο ψωφόκρυο το δαγκώναμε
και το γκρι μπουφανάκι σου μας ζέσταινε με τη  σειρά
Θυμάσαι;
Η μις Φρίντα κάλπαζε χαζοχαρούμενα στο λιμάνι
κι άδειαζε τις προμήθειες στη θάλασσα να τρώνε τα ψάρια
μ' ένα τρελό κέφι που θα την ψάχνει η μάνα της.
Μικρός ο δρόμος της χαράς
Τίποτα δεν έδειχνε το τέλος.
Ήταν μικρός ο κόσμος ακόμα...
Η πετονιά σου μπλεκόταν κάθε τόσο σε καμιά γαλότσα
με τα ταϊσμένα ψάρια θεατές
να κοροϊδεύουν την τέλεια ανικανότητά σου στο ψάρεμα.
Αλλά την πείνα την ξεγελούσε τότε ένα φιλί
κι ο μόνος που στεναχωριόταν ήταν ο ουρανός όταν συννέφιαζε.
Αρχές Ιούνη.

Η πορεία της επιστροφής με τα κεφάλια σκυφτά
θύμιζε κακό όνειρο
κι ένας λιγότερος που αναπαυόταν στη σκιά της εξόρμησης,
βάραινε την ανάμνησή της για πάντα.
Ήταν η τελευταία μας απόπειρα.
Αν και μας καλόπαιρνε ο καιρός
εμείς τη συννεφιά την πήραμε μαζί ως το Σεπτέμβρη.
Σιωπηλοί, με ένα μάθημα ζωής χαρισμένο ξέφρενα
μοιράσαμε τους δρόμους όλους στη μέση
φωνάζοντας το αντίο απ' τα μάτια.
Ξαφνικά μεγάλωσε ο κόσμος
Κι εμείς
Ξαφνικά και το αντίο μεγάλωσε
και το βάρος του τσακίστηκε πάνω μας

                                                                                   τζιάτζιου μαρία
Είναι θλιβερό να ανήκεις σε ένα μόνο κομμάτι καρδιάς;
Είναι παρήγορο;

Αρκετό δεν είναι σίγουρα...
                               
                                                                                                            μ.τ.




Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Σκέψου με θέρμη
Λειτούργησε με πάθος
Αγάπησε με το είναι σου
Φύγε με σιωπή
Ξέχασε με αξιοπρέπεια

-μαρία-
Ίσως ποτέ
Όταν όμως ανταλλάξεις την ανάγκη 
κλέβοντας ξένα φτερά για να πετάξεις
ψάχνοντας τον κόκκινο ορίζοντα που θα σου φωνάζει
με τόση δύναμη να αφεθείς 
τότε μπορεί να έχει αξία, γαμώτο
κάθε ταξίδι
κάθε μικρή καταστροφή
κάθε δύσκολη αρχή
Κάθε τι που περιμένεις
,,,
Πάλι με ξένα φτερά θα πετάξουμε.
Πάλι ο καπνός θα μας πνίγει ψηλά
Πάλι οι Καρυάτιδες επιστρέψανε...

                                                   τζιάτζιου μαρία