Κυριακή 26 Αυγούστου 2012
Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012
Όστρια
Είναι κάποιοι που ξέρουν
πως τα στοιχειωμένα μου καράβια που μπάρκαραν
ταξιδεύουν στ' ανοιχτά το ξημέρωμα
πριν ακόμα ο ήλιος επιθεωρήσει τις ρότες τους.
Κάποιοι που πετούν στην κουβέρτα
το κομπόδεμα της ψυχής τους για ναύλα
και στ' ανοιχτά, βουτούν στην ίσαλο γραμμή μου
να ξεπλυθούν στην αρμύρα της θάλασσας .
Ξαγρυπνούν μαζί μου κάποιοι που διαβάζουν
τις συντεταγμένες της αϋπνίας τους μέσα μου
και μου ανοίγουν στις διώρυγες πόρτα,
να αναπνεύσουν πέλαγο τ' αμπάρια μου
να χορέψει το κατάρτι ο πουνέντες
να φυσήξει την ψυχή μου η όστρια...
μαρία τζιάτζιου
Τρίτη 21 Αυγούστου 2012
Για ένα στίχο ~ Νόνη Σταματέλου~ Ποιητική συλλογή "ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΤΡΟΧΙΑ"
Οι συνάδελφοι παρατήρησαν
πως έχω μαύρους κύκλους στα μάτια.
Που να μη διάλεγα και το λευκό απ' τη ντουλάπα...
Ο τροχονόμος που με σταμάτησε στην ευθεία
μου σύστησε να μην οδηγώ κουρασμένη.
Το παιδί με τους καφέδες
με ρώτησε με έγνοια: "είστε καλά;"
Κι ένας μαθητής διαπίστωσε θαρρετά
"ξενυχτήσατε κυρία"...
Το μεσημέρι
στον καθρέφτη της κάμαρής μου
απήγγειλα έναν μονόλογο...
Και το πάτωμα γέμισε δάκρυα.
"Σαν πεθαμένη είμαι" ψιθύρισα
κοντά, πολύ κοντά στο πρόσωπό μου
και σάλεψαν ήσυχα τα φύλλα στο μπαλκόνι.
"Σαν πεθαμένη είμαι" επανέλαβα
πανευτυχής που δεν ήμουν.
Ποιος θα με καταλάβει αλήθεια αν του πω,
πως πάλευα όλη νύχτα μ' έναν στίχο...
πως έχω μαύρους κύκλους στα μάτια.
Που να μη διάλεγα και το λευκό απ' τη ντουλάπα...
Ο τροχονόμος που με σταμάτησε στην ευθεία
μου σύστησε να μην οδηγώ κουρασμένη.
Το παιδί με τους καφέδες
με ρώτησε με έγνοια: "είστε καλά;"
Κι ένας μαθητής διαπίστωσε θαρρετά
"ξενυχτήσατε κυρία"...
Το μεσημέρι
στον καθρέφτη της κάμαρής μου
απήγγειλα έναν μονόλογο...
Και το πάτωμα γέμισε δάκρυα.
"Σαν πεθαμένη είμαι" ψιθύρισα
κοντά, πολύ κοντά στο πρόσωπό μου
και σάλεψαν ήσυχα τα φύλλα στο μπαλκόνι.
"Σαν πεθαμένη είμαι" επανέλαβα
πανευτυχής που δεν ήμουν.
Ποιος θα με καταλάβει αλήθεια αν του πω,
πως πάλευα όλη νύχτα μ' έναν στίχο...
Σάββατο 18 Αυγούστου 2012
Δρόμοι του φεγγαριού
Σαλεύεις
στους κόκκινους δρόμους
του φεγγαριού που μάτωσε.
Σ' εκείνη τη γωνιά της γής
που σμήγει ο πόνος
με τη λήθη της καρδιάς.
Πόσο σε καίει το τίποτα
οι ρίζες του κακού που μεγαλώνουν
και τα φουγάρα της ψυχής
που όλο καπνίζουν στάχτες!
Μοιάζει η μοναξιά με λύτρωση
ώρες ώρες
που αφήνεις τα νύχια στη σάρκα σου
κι ο λύκος φίλος.
Ακατανόητο
να στερείσαι ο,τι έχεις
περιπλανώμενος στην καρτερία
των αναπάντητων "γιατί"
και των αναλοίωτων "αντίο"
βουτώντας υπομονετικά πάντα στη μνήμη.
Κι ας ξέρεις πως η μνήμη
δε ζεί στο σήμερα.
Δεν υπάρχει στο αύριο...
Δεν είναι σύμμαχος ποτέ.
Είναι παλιάτσος.
Είναι μπορντούρα σε όνειρα.
Άσε το φεγγάρι να κλάψει μόνο του
Λυπήσου που κουβαλάει
ολονών μας το νύχτωμα.
Ποτέ δεν θα δούμε
έτσι κι αλλιώς
το πρόσωπό του γελαστό.
Γνέψε μας μόνο
όταν θα λάμπεις δίπλα του
κι εγω θα καταλάβω πως είσαι 'σύ.
Και θα σου χαμογελώ πάντα
Να 'χεις παρέα στο αξημέρωτο πέταγμά σου...
μαρία τζιάτζιου
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012
Σου σμίλευα όλη νύχτα
ως το ξημέρωμα
αυτό το πρόσωπο απ' άκρη σ' άκρη,
απο το μέτωπο ως το λαιμό,
με κάθε όμορφη, εύκαιρη λέξη μου.
Το στόλισα ψιλές, δασείες, κόμματα
κι ένα σωρό αδέξιες έννοιες,
έτσι, για να σ' αναγνωρίζω μόνο εγώ.
Βούτηξα το Άλφα στα μελάνια
και το Ωμέγα στην ψυχή μου,
φύσηξα να πάρεις πνοή,
κι έσβησα απ' τις σκιές σου
ο,τι κακό έχεις πει
να μη χαλάει η έκφραση,
κάθε φορά που θα τολμάς
να μου ψιθυρίζεις αγάπη
απ' την αμίλητη εικόνα σου.
Κατά το πρωί,
σου είπα καλημέρα
κατέβασα τις τέντες μου
έφτιαξα έναν ακόμα καφέ
και σε έκρυψα, λίγο πριν ξυπνήσεις,
στο συρταράκι της ντουλάπας μου,
εκεί που πάντα έτρεχα κρύψω
της ζωής μου τα αδιέξοδα...
τζιάτζιου μαρία
ως το ξημέρωμα
αυτό το πρόσωπο απ' άκρη σ' άκρη,
απο το μέτωπο ως το λαιμό,
με κάθε όμορφη, εύκαιρη λέξη μου.
Το στόλισα ψιλές, δασείες, κόμματα
κι ένα σωρό αδέξιες έννοιες,
έτσι, για να σ' αναγνωρίζω μόνο εγώ.
Βούτηξα το Άλφα στα μελάνια
και το Ωμέγα στην ψυχή μου,
φύσηξα να πάρεις πνοή,
κι έσβησα απ' τις σκιές σου
ο,τι κακό έχεις πει
να μη χαλάει η έκφραση,
κάθε φορά που θα τολμάς
να μου ψιθυρίζεις αγάπη
απ' την αμίλητη εικόνα σου.
Κατά το πρωί,
σου είπα καλημέρα
κατέβασα τις τέντες μου
έφτιαξα έναν ακόμα καφέ
και σε έκρυψα, λίγο πριν ξυπνήσεις,
στο συρταράκι της ντουλάπας μου,
εκεί που πάντα έτρεχα κρύψω
της ζωής μου τα αδιέξοδα...
τζιάτζιου μαρία
Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012
Να μαι πάλι,
να στραγγίζω των δακτύλων μου το αίμα
πάνω στα λευκά χαρτιά
στις ίδιες μικρές ώρες της νύχτας
πίσω απ' τα άσχημα κάγκελα
με το ταξίδι να θαμπώνει ακόμα τα μάτια μου
Μα σ' ακούω να ομορφαίνεις την ασχήμια τους
ψιθυρίζοντας πλάι μου
"είναι ευλογία ή ποίημα"
Είναι.
Δίχως να ξέρεις καλά καλά πως
είναι απ' τα μάτια σου που κυλούν μέσα μου
ανάκατα με δάκρυα ευτυχίας
και μυρωδιά βροχής,
που αρωματίζει το χαρτί.
Απ' το φιλί στο καλωσόρισμα.
ή απ' την ανασεμιά
στο πρώτα μοναχικό μαξιλάρι σου.
...
Κι έτσι με σύμμαχο
λυτρώνεται κι η καταραμένη ποίηση
και ξαμολάει τις κόρες της
στην άγουρη επιστροφή, δειλή,
μετανιωμένη
απ' το κατακάθι της απουσίας μου...
Μα γύρισα.
Δεινή ερωμένη και πιστή ακολουθία σου.
Γιατί όπου αυτή η ξυπόλυτη ποίηση με έφερε
ήτανε μόνο που,
βύζαξε απ' το μαστό της αγάπης σου...
τζιάτζιου μαρία
[foto: tziatziou maria]
να στραγγίζω των δακτύλων μου το αίμα
πάνω στα λευκά χαρτιά
στις ίδιες μικρές ώρες της νύχτας
πίσω απ' τα άσχημα κάγκελα
με το ταξίδι να θαμπώνει ακόμα τα μάτια μου
Μα σ' ακούω να ομορφαίνεις την ασχήμια τους
ψιθυρίζοντας πλάι μου
"είναι ευλογία ή ποίημα"
Είναι.
Δίχως να ξέρεις καλά καλά πως
είναι απ' τα μάτια σου που κυλούν μέσα μου
ανάκατα με δάκρυα ευτυχίας
και μυρωδιά βροχής,
που αρωματίζει το χαρτί.
Απ' το φιλί στο καλωσόρισμα.
ή απ' την ανασεμιά
στο πρώτα μοναχικό μαξιλάρι σου.
...
Κι έτσι με σύμμαχο
λυτρώνεται κι η καταραμένη ποίηση
και ξαμολάει τις κόρες της
στην άγουρη επιστροφή, δειλή,
μετανιωμένη
απ' το κατακάθι της απουσίας μου...
Μα γύρισα.
Δεινή ερωμένη και πιστή ακολουθία σου.
Γιατί όπου αυτή η ξυπόλυτη ποίηση με έφερε
ήτανε μόνο που,
τζιάτζιου μαρία
[foto: tziatziou maria]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)