Τώρα, το δάσος με τους φόβους είναι μακριά
Κι οι σκιές του ανύποπτες
Για τα βάραθρα που ανοίγουν μέσα μου
Σαν και πρώτα κοιμίζονται κάτω απ' τα δέντρα
Απ' του ήλιου το φως κρυμμένες
Κι απ' του φεγγαριού το στεφάνι ατύλιχτες
Μάγισσες παγωμένες στη δροσιά των χόρτων
Σε εφιάλτες τιμωρημένους
Γαντζωμένες, κι άφευγες, δίνες του τρόμου
Ίδιο φιδιού το δάγκωμα...